Karibu, welkom
Door: Teuntje
Blijf op de hoogte en volg Teuntje
22 Februari 2010 | Tanzania, Moshi
Ik was het vergeten. Ik was vergeten waarom ik terug wilde naar Afrika en waarom ik vorig jaar zo van mijn stage heb genoten. Ik was de drukte op straat vergeten, de markten, de lachende kindergezichtjes en het swingende gezang in de kerk. Maar nu komen al die herinneringen in rap tempo terug en ik geniet ervan…
‘Karibu’ begroet de chauffeur die mij van Kilimanjaro International Airport op komt halen, ‘welkom in Tanzania’. Tijdens de vliegreis heb ik op het schermpje in de stoel voor mij gezien hoe de ‘afstand tot bestemming’ steeds kleiner werd en het vliegtuigje steeds dichter Mount Kilimanjaro naderde. Ik heb het besneeuwde landschap van Nederland en Duitsland gezien, de witte toppen van de Alpen, de oneindige leegte van de Sahara, de ondergaande zon en uiteindelijk gevoeld hoe het vliegtuig vol in de remmen ging op Kilimanjaro International Airport, om vervolgens achteruit over de enige landingsbaan (die volgens mij tevens als startbaan dient) naar de enige aankomst en vertrekhal te rijden. Als ik me aansluit in de rij bij het bordje ‘Wageni / visitor’, voel ik me als Wageningse en bezoeker direct welkom. Ik rijd de donkere nacht in, mijn nieuwe thuis tegemoet en de lachende, chocolade-ijs serverende stewardessen in hun blauwe pakjes steeds verder achter mij latend.
Als ik ’s avonds onder mijn klamboe en alleen in mijn hemd en onderbroek nog lig te zweten, lijken de talloze kruiken van de afgelopen maanden, de schaatstocht van het afgelopen weekend en de warme chocolademelk van ’s ochtends onvoorstelbaar. Ik moet denken aan de oudere Amerikaanse vrouw die naast mij in het vliegtuig zat. Ze had gebeden om een aardig persoon om naast te zitten en ze dacht wel dat haar gebed verhoord was. ‘Volgende keer moet je ook maar bidden voor een aardig persoon achter je’ zei ik, waarop ze hartelijk moest lachen omdat de man achter haar niet wilde dat ze haar stoel achteruit deed. Mijn gedachten dwalen af naar haar en ik vraag me af of ze al aan is gekomen in Arusha en of ze al kennis heeft gemaakt met haar kleinkind dat een paar weken geleden is geboren.
De avond is warm en zwoel en ruikt naar… ja… naar wat eigenlijk? Het ruikt naar bloeiende bomen en planten, naar stof en naar warmte, voor zover warme en stof een geur hebben. Binnen in het huis ruikt is het benauwd, leeg en ruim. Het huis is Westers, met twee ‘echte’ wc’s, stromend water, elektriciteit en een bad met douche. Wat dat laatste betreft: zo luxe heb ik het thuis niet eens. Mijn huisgenootjes in Wageningen zouden nog wel eens jaloers kunnen worden. Mijn slaapkamer deel ik met Anke, een Duits meisje. Ze is aardig, maar liever wil ik een kamer voor mezelf. Dat zou over vier dagen, maar lijkt ondertussen nog zes weken te duren. Daarom heb ik besloten om zelf maar op zoek te gaan naar woonruimte die me beter bevalt. Maar nadat deze zoektocht me heeft geleid naar een huis in een blanke buurt (maar waar ik alleen Tanzanianen op straat zag), zonder warm water en er gekookt moet worden op één gasbrander, heb ik mijn zoektocht met een briefje op het mededelingenbord in Moshi eerst maar in de doofpot gestopt en toch eindelijk mijn tas maar uitgepakt.
Het huis waar ik woon is onderdeel van de ‘doctors compound’ zoals het wordt genoemd. De buitenlandse studenten die stage lopen in het ziekenhuis wonen hier, net als enkele artsen. Studenten uit alle hoeken van de wereld komen hier bij elkaar om in het ziekenhuis te werken. Niet alle studenten voelen zich even nuttig. Naast de vele buitenlandse studenten zijn er ook ‘gewone’ Tanzaniaanse studenten die natuurlijk een grote voorsprong hebben op de buitenlanders wat taal betreft. De buitenlanders lijken dan ook meer bezig te zijn met wat het volgende uitstapje is wat ze kunnen gaan doen, waar de lekkerste pizza’s te krijgen zijn en dat het Tanzaniaanse eten toch echt niet lekker is, terwijl ze ‘ugali’, een stijve pap van maïsmeel, veelal nog niet eens geprobeerd hebben. Gelukkig stelde Joe, mijn Amerikaanse huisgenootje, voor om te gaan eten bij een eettentje op de ‘Gaza strip’. De naam ‘Gaza strip’ doet niet vermoeden dat het gaat om een lieflijk weggetje met eetstalletjes, kraampjes en een paar winkeltjes. Het eettentje waar Joe naartoe wilde, had alleen een menu in het Swahili en geen Engelssprekend personeel. We hebben op de gok wat gekozen en mijn ‘ugali maharagwe’ bleek smaakloos en erg stijf te zijn en geserveerd te worden met bonen en iets wat op spinazie leek maar er niet naar smaakte. Maar de ambiance maakte dat het toch beter smaakte dan de lekkerste pizza!
‘Kijk, toen in de jaren tachtig werden de handschoenen van de artsen gewassen’ vertelt de vrouwelijke internist bij een foto van een waslijn vol witte handschoenen. Zij komt samen met haar man al sinds de jaren tachtig bij KCMC. Ze heeft gezien hoe het ziekenhuis is veranderd van een ziekenhuis waar meerdere patiënten een bed deelden, er geen internist was, naalden meerdere malen werden gebruikt en behalve vage geruchten over een virus onder vrachtwagenchauffeurs, HIV nog niet bekend was, urine verzameld werd in open bakken onder het bed en de mieren die erop af kwamen een teken van diabetes, en de handschoenen van artsen dus nog gewassen werden tot een redelijk modern ziekenhuis dat van (enkele) technische gemakken is voorzien. Toch is ook vandaag nog niet alles koek en ei. Wanneer ik sommige verhalen hoor over fouten die gemaakt worden, lijkt het bijna alsof de mensen als proefpersonen dienen. Twee patiënten met vergelijkbare namen waarbij bij de één een been afgezet moet worden en bij de ander een deel van de hersenen weggehaald moet worden die door elkaar worden gehaald, studenten die net zo lang klungelen met de anesthesie dat de patiënt het loodje legt, fouten met het prikken van infusen en ga zo maar door. Alle studenten zullen het wel goed bedoelen, maar heeft niet iedereen recht op de beste zorg?!
De eerste ochtend schrik ik wakker van mijn wekker, die verraadt dat ik uiteindelijk toch in slaap ben gevallen. Als Anke mededeelt dat ik over een half uur op wordt gehaald om naar kantoor te gaan, schiet ik direct in de stress. Iets wat niet hoort bij het Afrikaanse tempo, toch? Als daadwerkelijk een half uur later een auto voor komt rijden, heb ik nog niet eens tijd gehad om te ontbijten. Gelukkig verloopt de dag daarna gesmeerd. Ik maak kennis met Ramsey, mijn Tanzaniaanse collega waarmee ik zal samenwerken aan het onderzoek. Hij is rond de vijftig en na jaren van lesgeven en verschillende functies binnen World Vision nu met zijn promotieonderzoek bezig. Hij is aardig, bereid tot uitleggen en zelfs om me naar het centrum te brengen, me de bakker met bruin brood en de supermarkt te wijzen en op de markt fruit voor mij te kopen uit angst dat ik anders teveel zou moeten betalen.
Als ik een paar dagen later de kans krijg, trek ik er voor het eerst in mijn uppie op uit. Ik verwacht dat Columbus zich ook zo heeft gevoeld toen hij Amerika ging ontdekken. Een enorm gevoel van vrijheid als ik ontdek dat ik me prima zonder begeleiding in Moshi kan redden. De angst voor achtervolgende verkopers blijkt grotendeels ongegrond, maar maakt wel dat ik niet helemaal op mijn gemak in razend tempo door Moshi ben gelopen om mijn boodschappen bij elkaar te sprokkelen en te lunchen. Misschien is dat ook wel de reden dat ik van achtervolgende verkopers geen last had: die hadden vast geen zin zich voor mij nog meer in het zweet te lopen dan ze al doen in de verzengende hitte van het vroege middaguur. Maar volgens mij is dé truc om te doen alsof je weet waar je naartoe gaat en al jaren rondloopt in Tanzania. Maar op het moment dat iemand me aanspreekt en ik geen idee heb of het een vraag of een opmerking is en of en wat ik terug zou moeten zeggen, voel ik me bepaald niet zoals ik eruit probeer te zien: vol vertrouwen wetend wat ik aan het doen ben.
‘Rafiki’ spreekt de gezette mevrouw met een kraam vol groente en fruit mij aan. Wat ik wil kopen? Euhm, slimme vraag en aangezien ik een deel van haar koopwaar niet thuis kan brengen en niet eens kan vertellen of het groente of fruit is, laat staan dat ik weet hoe ik het klaar zou moeten maken, speel ik op safe en vraag haar wat de tomaten kosten. Met zorg kiest ze vijf tomaten uit de teil met tomaten in haar kraam en stapelt ze op haar hand. Ze vertelt me hoeveel de tomaten kosten. ‘Ja’, denk ik, ‘dat is goedkoop in vergelijking met Nederland, maar wat is hier de prijs, betaal ik ook teveel, en eigenlijk hoef ik helemaal geen vijf’. Als ik zeg dat ik wat minder wil betalen husselt het vrouwtje wat met de tomaten en heeft uiteindelijk weer vijf, maar wel andere, in haar hand liggen. De logica hiervan ontgaat me een beetje en ik betaal maar braaf voor de tomaten die ze nu in haar hand heeft liggen. In ieder geval heb ik tomaten gekocht. Nu de rest van de boodschappen nog…
Ik denk dat ik het na een paar dagen Moshi niet zo slecht doe. Het voelt soms alsof ik opnieuw moet leren leven. De meest simpele dingen zijn niet meer zo vanzelfsprekend. Het is niet ‘even’ geld pinnen of ‘even’ boodschappen doen of ‘even’ de bus pakken. Het leven heeft hier zijn eigen regels en die begin ik langzaam maar zeker te ontdekken. Dat je ‘hoort’ te eten in ‘Jacob’s Well’, dat de ‘Wateringhole’ dé plaats is om een avondje uit te gaan met de studenten van de compound. Maar al dat ‘horen’, vind ik maar moeilijk. Aan de ene kant een wereld hoe je je hoort te gedragen in de gemeenschap van internationale geneeskunde studenten en aan de andere kant de Tanzaniaanse gemeenschap met haar eigen gedragsregels. Voorzichtig probeer ik me een weg te vinden in dit doolhof van regels waaraan ik me hoor te houden en waar ik me zelf goed bij voel.
‘Karibu’ begroet de chauffeur die mij van Kilimanjaro International Airport op komt halen, ‘welkom in Tanzania’. Tijdens de vliegreis heb ik op het schermpje in de stoel voor mij gezien hoe de ‘afstand tot bestemming’ steeds kleiner werd en het vliegtuigje steeds dichter Mount Kilimanjaro naderde. Ik heb het besneeuwde landschap van Nederland en Duitsland gezien, de witte toppen van de Alpen, de oneindige leegte van de Sahara, de ondergaande zon en uiteindelijk gevoeld hoe het vliegtuig vol in de remmen ging op Kilimanjaro International Airport, om vervolgens achteruit over de enige landingsbaan (die volgens mij tevens als startbaan dient) naar de enige aankomst en vertrekhal te rijden. Als ik me aansluit in de rij bij het bordje ‘Wageni / visitor’, voel ik me als Wageningse en bezoeker direct welkom. Ik rijd de donkere nacht in, mijn nieuwe thuis tegemoet en de lachende, chocolade-ijs serverende stewardessen in hun blauwe pakjes steeds verder achter mij latend.
Als ik ’s avonds onder mijn klamboe en alleen in mijn hemd en onderbroek nog lig te zweten, lijken de talloze kruiken van de afgelopen maanden, de schaatstocht van het afgelopen weekend en de warme chocolademelk van ’s ochtends onvoorstelbaar. Ik moet denken aan de oudere Amerikaanse vrouw die naast mij in het vliegtuig zat. Ze had gebeden om een aardig persoon om naast te zitten en ze dacht wel dat haar gebed verhoord was. ‘Volgende keer moet je ook maar bidden voor een aardig persoon achter je’ zei ik, waarop ze hartelijk moest lachen omdat de man achter haar niet wilde dat ze haar stoel achteruit deed. Mijn gedachten dwalen af naar haar en ik vraag me af of ze al aan is gekomen in Arusha en of ze al kennis heeft gemaakt met haar kleinkind dat een paar weken geleden is geboren.
De avond is warm en zwoel en ruikt naar… ja… naar wat eigenlijk? Het ruikt naar bloeiende bomen en planten, naar stof en naar warmte, voor zover warme en stof een geur hebben. Binnen in het huis ruikt is het benauwd, leeg en ruim. Het huis is Westers, met twee ‘echte’ wc’s, stromend water, elektriciteit en een bad met douche. Wat dat laatste betreft: zo luxe heb ik het thuis niet eens. Mijn huisgenootjes in Wageningen zouden nog wel eens jaloers kunnen worden. Mijn slaapkamer deel ik met Anke, een Duits meisje. Ze is aardig, maar liever wil ik een kamer voor mezelf. Dat zou over vier dagen, maar lijkt ondertussen nog zes weken te duren. Daarom heb ik besloten om zelf maar op zoek te gaan naar woonruimte die me beter bevalt. Maar nadat deze zoektocht me heeft geleid naar een huis in een blanke buurt (maar waar ik alleen Tanzanianen op straat zag), zonder warm water en er gekookt moet worden op één gasbrander, heb ik mijn zoektocht met een briefje op het mededelingenbord in Moshi eerst maar in de doofpot gestopt en toch eindelijk mijn tas maar uitgepakt.
Het huis waar ik woon is onderdeel van de ‘doctors compound’ zoals het wordt genoemd. De buitenlandse studenten die stage lopen in het ziekenhuis wonen hier, net als enkele artsen. Studenten uit alle hoeken van de wereld komen hier bij elkaar om in het ziekenhuis te werken. Niet alle studenten voelen zich even nuttig. Naast de vele buitenlandse studenten zijn er ook ‘gewone’ Tanzaniaanse studenten die natuurlijk een grote voorsprong hebben op de buitenlanders wat taal betreft. De buitenlanders lijken dan ook meer bezig te zijn met wat het volgende uitstapje is wat ze kunnen gaan doen, waar de lekkerste pizza’s te krijgen zijn en dat het Tanzaniaanse eten toch echt niet lekker is, terwijl ze ‘ugali’, een stijve pap van maïsmeel, veelal nog niet eens geprobeerd hebben. Gelukkig stelde Joe, mijn Amerikaanse huisgenootje, voor om te gaan eten bij een eettentje op de ‘Gaza strip’. De naam ‘Gaza strip’ doet niet vermoeden dat het gaat om een lieflijk weggetje met eetstalletjes, kraampjes en een paar winkeltjes. Het eettentje waar Joe naartoe wilde, had alleen een menu in het Swahili en geen Engelssprekend personeel. We hebben op de gok wat gekozen en mijn ‘ugali maharagwe’ bleek smaakloos en erg stijf te zijn en geserveerd te worden met bonen en iets wat op spinazie leek maar er niet naar smaakte. Maar de ambiance maakte dat het toch beter smaakte dan de lekkerste pizza!
‘Kijk, toen in de jaren tachtig werden de handschoenen van de artsen gewassen’ vertelt de vrouwelijke internist bij een foto van een waslijn vol witte handschoenen. Zij komt samen met haar man al sinds de jaren tachtig bij KCMC. Ze heeft gezien hoe het ziekenhuis is veranderd van een ziekenhuis waar meerdere patiënten een bed deelden, er geen internist was, naalden meerdere malen werden gebruikt en behalve vage geruchten over een virus onder vrachtwagenchauffeurs, HIV nog niet bekend was, urine verzameld werd in open bakken onder het bed en de mieren die erop af kwamen een teken van diabetes, en de handschoenen van artsen dus nog gewassen werden tot een redelijk modern ziekenhuis dat van (enkele) technische gemakken is voorzien. Toch is ook vandaag nog niet alles koek en ei. Wanneer ik sommige verhalen hoor over fouten die gemaakt worden, lijkt het bijna alsof de mensen als proefpersonen dienen. Twee patiënten met vergelijkbare namen waarbij bij de één een been afgezet moet worden en bij de ander een deel van de hersenen weggehaald moet worden die door elkaar worden gehaald, studenten die net zo lang klungelen met de anesthesie dat de patiënt het loodje legt, fouten met het prikken van infusen en ga zo maar door. Alle studenten zullen het wel goed bedoelen, maar heeft niet iedereen recht op de beste zorg?!
De eerste ochtend schrik ik wakker van mijn wekker, die verraadt dat ik uiteindelijk toch in slaap ben gevallen. Als Anke mededeelt dat ik over een half uur op wordt gehaald om naar kantoor te gaan, schiet ik direct in de stress. Iets wat niet hoort bij het Afrikaanse tempo, toch? Als daadwerkelijk een half uur later een auto voor komt rijden, heb ik nog niet eens tijd gehad om te ontbijten. Gelukkig verloopt de dag daarna gesmeerd. Ik maak kennis met Ramsey, mijn Tanzaniaanse collega waarmee ik zal samenwerken aan het onderzoek. Hij is rond de vijftig en na jaren van lesgeven en verschillende functies binnen World Vision nu met zijn promotieonderzoek bezig. Hij is aardig, bereid tot uitleggen en zelfs om me naar het centrum te brengen, me de bakker met bruin brood en de supermarkt te wijzen en op de markt fruit voor mij te kopen uit angst dat ik anders teveel zou moeten betalen.
Als ik een paar dagen later de kans krijg, trek ik er voor het eerst in mijn uppie op uit. Ik verwacht dat Columbus zich ook zo heeft gevoeld toen hij Amerika ging ontdekken. Een enorm gevoel van vrijheid als ik ontdek dat ik me prima zonder begeleiding in Moshi kan redden. De angst voor achtervolgende verkopers blijkt grotendeels ongegrond, maar maakt wel dat ik niet helemaal op mijn gemak in razend tempo door Moshi ben gelopen om mijn boodschappen bij elkaar te sprokkelen en te lunchen. Misschien is dat ook wel de reden dat ik van achtervolgende verkopers geen last had: die hadden vast geen zin zich voor mij nog meer in het zweet te lopen dan ze al doen in de verzengende hitte van het vroege middaguur. Maar volgens mij is dé truc om te doen alsof je weet waar je naartoe gaat en al jaren rondloopt in Tanzania. Maar op het moment dat iemand me aanspreekt en ik geen idee heb of het een vraag of een opmerking is en of en wat ik terug zou moeten zeggen, voel ik me bepaald niet zoals ik eruit probeer te zien: vol vertrouwen wetend wat ik aan het doen ben.
‘Rafiki’ spreekt de gezette mevrouw met een kraam vol groente en fruit mij aan. Wat ik wil kopen? Euhm, slimme vraag en aangezien ik een deel van haar koopwaar niet thuis kan brengen en niet eens kan vertellen of het groente of fruit is, laat staan dat ik weet hoe ik het klaar zou moeten maken, speel ik op safe en vraag haar wat de tomaten kosten. Met zorg kiest ze vijf tomaten uit de teil met tomaten in haar kraam en stapelt ze op haar hand. Ze vertelt me hoeveel de tomaten kosten. ‘Ja’, denk ik, ‘dat is goedkoop in vergelijking met Nederland, maar wat is hier de prijs, betaal ik ook teveel, en eigenlijk hoef ik helemaal geen vijf’. Als ik zeg dat ik wat minder wil betalen husselt het vrouwtje wat met de tomaten en heeft uiteindelijk weer vijf, maar wel andere, in haar hand liggen. De logica hiervan ontgaat me een beetje en ik betaal maar braaf voor de tomaten die ze nu in haar hand heeft liggen. In ieder geval heb ik tomaten gekocht. Nu de rest van de boodschappen nog…
Ik denk dat ik het na een paar dagen Moshi niet zo slecht doe. Het voelt soms alsof ik opnieuw moet leren leven. De meest simpele dingen zijn niet meer zo vanzelfsprekend. Het is niet ‘even’ geld pinnen of ‘even’ boodschappen doen of ‘even’ de bus pakken. Het leven heeft hier zijn eigen regels en die begin ik langzaam maar zeker te ontdekken. Dat je ‘hoort’ te eten in ‘Jacob’s Well’, dat de ‘Wateringhole’ dé plaats is om een avondje uit te gaan met de studenten van de compound. Maar al dat ‘horen’, vind ik maar moeilijk. Aan de ene kant een wereld hoe je je hoort te gedragen in de gemeenschap van internationale geneeskunde studenten en aan de andere kant de Tanzaniaanse gemeenschap met haar eigen gedragsregels. Voorzichtig probeer ik me een weg te vinden in dit doolhof van regels waaraan ik me hoor te houden en waar ik me zelf goed bij voel.
-
22 Februari 2010 - 07:48
Marjanne:
Ha Teuntje!
Prachtig, het moet heerlijk zijn om weer daar te zijn. Goed om te horen dat je veilig bent aangekomen! En laat je niet te veel leiden door gedragscodes. Je bent een IO-er;)
Veel zegen!
Liefs, Marjanne -
22 Februari 2010 - 07:54
Erna:
Hej Teuntje,
Super leuk om je verhaal te lezen! Geniet van je tijd daar :)
Liefs -
22 Februari 2010 - 08:17
Femke:
Hoi teuntje,
Het klinkt nu al als een groot avontuur! Geniet ervan zou ik zo zeggen en houdt ons op de hoogte :D,
liefs, femke -
22 Februari 2010 - 08:20
Annelies:
Hai Teuntje!
Wat ontzettend gaaf om je verhaal te lezen!!
Ik weet zeker dat je je weg gaat vinden.. De weg zal je gewezen worden!
Blijf genieten en veel succes met alle activiteiten!
Liefs, Annelies -
22 Februari 2010 - 08:59
Ramona:
Mooi begin van mijn dag in mijn veilige ongeving in een cricel 600m van Droevendaal/ Forum en jou mooi geschreven verhaal! Gek ja, hier is álles vanzelfsprekend, ergns anders niets. Ik wens je een leuke werkweek daar!!!! -
22 Februari 2010 - 09:28
Margreet:
Hoihoi,
Wat een leuk nieuw en lang verhaal! Ik krijg zo goed de indruk van waar je je verblijft!
Succes!
liefs, Margreet -
22 Februari 2010 - 10:27
Nicolien:
Yeah...een teken van leven;)
Wat fijn dat je weer weet waarom het zo leuk is om in Afrika te zijn:D!! En wat heb je in korte tijd toch alweer een hoop meegemaakt... maarja op zo'n nieuwe plek is natuurlijk zelfs boodschappen doen al een hele beleving;)
Goed van je te horen!
xnic -
22 Februari 2010 - 11:35
Goke Pieters:
Heej Teuntje Habari Ako? Volgens mij heb ik via Jasper (wageningen student) gehoord dat jij naar Moshi kwam. Ik ben ook wageningen master studente en zit nu 6 weken in Moshi voor stage, blijf nog 6 weken. Als je een keer zin hebt om te meeten (downtown ipv shantytown!!):bel/sms me op 0756411872. Karibu! -
22 Februari 2010 - 12:44
Shirley:
Hi Teuntje.
Ja, dit zal eerst wel weer even wennen zijn. Succes met je studie project, maar geniet ook van de cultuur en het land waar je bent!!! -
23 Februari 2010 - 15:18
Lysbeth:
Hee Teuntje!
wat kan jij mooie verhalen schrijven zeg! erg leuk om te lezen hoe daar gaat!
succes!
Tút Lysbeth -
23 Februari 2010 - 18:22
Sjouke:
Hallo Teuntje!
Een zeer interessant verhaal! Je weet alles erg beeldend en sfeervol te omschrijven :-) Succes met het verdere verloop, tot het volgende verhaal!
Leafs,
Sjouke -
24 Februari 2010 - 09:55
Hieke:
Heej Teun!
Erg leuk en interessant om je verhaal te lezen!
Heel veel succes daar met alles wat je gaat doen!!
Liefs, Hieke. -
24 Februari 2010 - 11:11
Corrie:
Hey Teuntje!
Wat een super onderneming weer! Geniet van je avontuur. En veel sterkte en succes met je studieproject..
Ik ga alles van je lezen... Want ik weet hoe het is om Afrika te missen :(.. Wat ben ik jaloers!
Dikke kus uit het koude noorden, Corrie -
24 Februari 2010 - 21:51
Pauline:
Teuntje,
Fijn dat je goed bent aangekomen en weer geniet :)...
Hier op 13b gaat alles goed... Voor mij wordt het ook aftellen nu, heb intussen ook een kamer geregeld in Engeland dus echt alles is geregeld :)
Geniet er van daar en succes met je thesis!
Liefs Plien -
26 Februari 2010 - 19:38
Tetje:
Ha die Teun,
Heel mooi geschreven en leuk om te lezen!
De argwanendheid naar verkopers toe komt me bekend voor. In India opgelopen?
Ik kijk uit naar je volgende verhaal!
Een goede tijd gewenst, geniet ervan.
Liefs,
Tet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
