Einde en een nieuw begin
Door: Teuntje
Blijf op de hoogte en volg Teuntje
29 September 2008 | Zuid-Afrika, Pietermaritzburg
Ruim twee weken na het laatste bericht is een update van mijn belevenissen op zijn plaats. Twee weken met onder andere wilde dieren, strand, hard werken, afscheid en een nieuw begin.
Ondertussen weet ik wat Tala te bieden heeft. Ik had nooit verwacht zoveel dieren te zien. In de dierentuin zitten de dieren opgesloten en weet je zeker dat je ze zult zien. In het wild is het maar afwachten wat je te zien krijgt. Als de dieren zich niet laten zien, zie je niks dacht ik. Maar dit park was beter dan de dierentuin. Om nijlpaarden, neushoorns, zebra’s, struisvogels, giraffe en andere dieren van zo dichtbij in het ‘wild’ te zien is bijzonder.
Mount Moriah krijgt twee keer in de week een aantal kratten met eten dat nog enkele dagen houdbaar is van een grote supermarktketen. Vanalles wordt gebracht: van vlees tot groenten en van yoghurt tot kruiden. Ook grote hoeveelheden fruit worden gebracht. Vooral aardbeien. Voor de kinderen en mij groot feest. Ik vraag me af of de kinderen ooit eerder aardbeien hebben gegeten…
Mijn laatste week bij Mount Moriah heb ik vooral doorgebracht met schrijven en het bezoeken van mensen in de gemeenschap. Alle huizen zijn identiek en in elk huis dat we bezoeken is iemand ziek. Deze mensen zijn niet alleen ziek, maar ook de omstandigheden waarin ze ziek zijn is deprimerend. Het huis is klein en koud, er is geen stromend water, geen douche en de wc is buiten. Kortom: armoede maakt de situatie er niet beter op.
Mount Moriah is niet ver van Durban. Ik wilde graag naar Durban om de zee te zien. Er rijdt een trein van Shakaskraal (waar Mount Moriah is) naar Durban, maar de mensen van Mount Moriah wilden me niet met de trein laten gaan. ‘Je weet nooit of de trein in Durban aankomt’, ‘je zult de enige blanke zijn’ en ‘ze horen aan je accent dat je niet van hier bent’. Ik kon niet anders dan het met ze eens zijn…
In plaats van de trein, heeft Rani (een van de managers van Mount Moriah) me in het weekend meegenomen naar haar familie in Durban. Zij heeft me meegenomen naar een van de vele casino’s, een gigantische mall en het strand. Een strand met palmbomen en een blauwe zee welteverstaan. Helaas was het weer die zaterdag niet om over naar huis te schrijven. Groot deel van de zaterdag hebben we onder een deken op de bank doorgebracht voor de tv. Maar ook dat kan ontspannend zijn :)
Na het weekend was het tijd om afscheid te nemen van Mount Moriah. Alle kinderen van de crèche hebben liedjes voor mij gezongen. Het is jammer dat ik al die lieve kinderen moet missen… Mijn tijd bij Mount Moriah was goed. Ik heb veel gastvrije, meewerkende, bijzondere en meelevende mensen ontmoet. Veel mensen om wat van te kunnen leren en om bewondering voor te hebben.
Ondertussen ben ik alweer bijna een week in Pietermaritzburg. Dit is de hoofdstad van KwaZulu-Natal en ligt ten noorden van Durban. In Pietermaritzburg ondersteunt Dorcas het Community Care Project (CCP). Deze organisatie heeft een kantoor in de stad, maar werkt met de gemeenschap buiten de stad. Hoewel het centrum van Pietermaritzburg westers lijkt en dezelfde soort oude gebouwen heeft als Nederland, zijn er grote sloppenwijken buiten de stad. De sloppen zijn gebouwd van golfplaten, hout en modder.
De sloppen zijn een groot verschil met mijn eigen onderkomen. Voor de tijd dat ik in Pietermaritzburg ben, ‘woon’ ik in een bed & breakfast. Het is een chalet in de tuin van een stel met twee jonge kinderen. Hoewel ik het fijn vind om mensen om me heen te hebben, is het na vijf weken ook fijn om even alleen te zijn. Het kantoor is ongeveer een uur lopen van de bed & breakfast. Dat betekent dus vroeg opstaan…
Afgelopen zaterdag ben ik het centrum van Pietermaritzburg in geweest. In plaats van te lopen, heb ik deze keer een ‘taxi’ genomen. Een taxi is hier een klein busje waar prima achtien mensen in passen als ze een beetje inschuiven. De rit naar het centrum was een belevenis op zich: knetterharde muziek en om de deur te sluiten trapt de chauffeur een keer flink op de rem. De taxi’s worden ‘black taxis’ genoemd. Blanken maken geen gebruik van deze service, maar dat hoorde ik pas later… Hoewel er verder over het centrum niet zoveel te vertellen is, wil ik toch beschrijven wat ik in een parkje zag. Een ‘markt’ was gaande. Helaas, veel verscheidenheid in goederen was er niet. De meeste stalletjes verkochten fruit. Keurig opgestapelde appels, tomaten en banenen. Verder hadden verschillende mensen een tent opgezet waarin de mannen hun haren konden laten knippen. En al kijkend naar een aantal playbackende zangers lieten vrouwen hun haren vlechten. Dat is toch anders dan Nederland. Met mijn rode, korte haren zou ik bijna jaloers worden op deze vrouwen met hun prachtig gevlochten lange, zwarte haren.
Zondagmiddag hebben de mensen van de bed & breakfast mij meegenomen naar de Valley of a 1000 hills. Een keer raden wat daar te zien was… juist: heuvels. Dit is het land van de Zulu’s. Bij Mount Moriah hab ik al het een en ander over de Zulu-cultuur geleerd, maar zondag heb ik traditionele Zulu hutten, kleding en dans gezien. Hoewel dit speciaal voor de toeristen wordt gedaan, is het interessant om te leren over het leven van de Zulu’s. Hun ideen en gewoonten zijn zo anders dan wij in Nederland gewend zijn. Neem bijvoorbeeld de relatie tussen man en vrouw. Vrouwen mogen ‘slechts’ met een man trouwen, terwijl mannen met meerdere vrouwen mogen
trouwen als ze zich dat kunnen veroorloven. Een man moet namelijk lobola (bruidschat) betalen aan de familie van de vrouw. Wanneer de man overlijdt, kan de vrouw niet opnieuw trouwen. Een broer van de man heeft dan de verantwoordelijkheid om voor de vrouw te zorgen. En hij mag met haar slapen. En zie daar: een van de uitdagingen wanneer je na moet denken over HIV/AIDS preventie…
CCP runt een HIV/AIDS preventie programma op middelbare scholen. Helaas is het komende week vakantie. De timing om hier te zijn is dus niet perfect… Maar ik zal de komende week doen wat wel mogelijk is. Spreken met de mensen die wel beschikbaar zijn en die activiteiten bekijken die wel gaande zijn. Waarschijnlijk reis ik vrijdag terug naar Johannesburg.
Ondertussen weet ik wat Tala te bieden heeft. Ik had nooit verwacht zoveel dieren te zien. In de dierentuin zitten de dieren opgesloten en weet je zeker dat je ze zult zien. In het wild is het maar afwachten wat je te zien krijgt. Als de dieren zich niet laten zien, zie je niks dacht ik. Maar dit park was beter dan de dierentuin. Om nijlpaarden, neushoorns, zebra’s, struisvogels, giraffe en andere dieren van zo dichtbij in het ‘wild’ te zien is bijzonder.
Mount Moriah krijgt twee keer in de week een aantal kratten met eten dat nog enkele dagen houdbaar is van een grote supermarktketen. Vanalles wordt gebracht: van vlees tot groenten en van yoghurt tot kruiden. Ook grote hoeveelheden fruit worden gebracht. Vooral aardbeien. Voor de kinderen en mij groot feest. Ik vraag me af of de kinderen ooit eerder aardbeien hebben gegeten…
Mijn laatste week bij Mount Moriah heb ik vooral doorgebracht met schrijven en het bezoeken van mensen in de gemeenschap. Alle huizen zijn identiek en in elk huis dat we bezoeken is iemand ziek. Deze mensen zijn niet alleen ziek, maar ook de omstandigheden waarin ze ziek zijn is deprimerend. Het huis is klein en koud, er is geen stromend water, geen douche en de wc is buiten. Kortom: armoede maakt de situatie er niet beter op.
Mount Moriah is niet ver van Durban. Ik wilde graag naar Durban om de zee te zien. Er rijdt een trein van Shakaskraal (waar Mount Moriah is) naar Durban, maar de mensen van Mount Moriah wilden me niet met de trein laten gaan. ‘Je weet nooit of de trein in Durban aankomt’, ‘je zult de enige blanke zijn’ en ‘ze horen aan je accent dat je niet van hier bent’. Ik kon niet anders dan het met ze eens zijn…
In plaats van de trein, heeft Rani (een van de managers van Mount Moriah) me in het weekend meegenomen naar haar familie in Durban. Zij heeft me meegenomen naar een van de vele casino’s, een gigantische mall en het strand. Een strand met palmbomen en een blauwe zee welteverstaan. Helaas was het weer die zaterdag niet om over naar huis te schrijven. Groot deel van de zaterdag hebben we onder een deken op de bank doorgebracht voor de tv. Maar ook dat kan ontspannend zijn :)
Na het weekend was het tijd om afscheid te nemen van Mount Moriah. Alle kinderen van de crèche hebben liedjes voor mij gezongen. Het is jammer dat ik al die lieve kinderen moet missen… Mijn tijd bij Mount Moriah was goed. Ik heb veel gastvrije, meewerkende, bijzondere en meelevende mensen ontmoet. Veel mensen om wat van te kunnen leren en om bewondering voor te hebben.
Ondertussen ben ik alweer bijna een week in Pietermaritzburg. Dit is de hoofdstad van KwaZulu-Natal en ligt ten noorden van Durban. In Pietermaritzburg ondersteunt Dorcas het Community Care Project (CCP). Deze organisatie heeft een kantoor in de stad, maar werkt met de gemeenschap buiten de stad. Hoewel het centrum van Pietermaritzburg westers lijkt en dezelfde soort oude gebouwen heeft als Nederland, zijn er grote sloppenwijken buiten de stad. De sloppen zijn gebouwd van golfplaten, hout en modder.
De sloppen zijn een groot verschil met mijn eigen onderkomen. Voor de tijd dat ik in Pietermaritzburg ben, ‘woon’ ik in een bed & breakfast. Het is een chalet in de tuin van een stel met twee jonge kinderen. Hoewel ik het fijn vind om mensen om me heen te hebben, is het na vijf weken ook fijn om even alleen te zijn. Het kantoor is ongeveer een uur lopen van de bed & breakfast. Dat betekent dus vroeg opstaan…
Afgelopen zaterdag ben ik het centrum van Pietermaritzburg in geweest. In plaats van te lopen, heb ik deze keer een ‘taxi’ genomen. Een taxi is hier een klein busje waar prima achtien mensen in passen als ze een beetje inschuiven. De rit naar het centrum was een belevenis op zich: knetterharde muziek en om de deur te sluiten trapt de chauffeur een keer flink op de rem. De taxi’s worden ‘black taxis’ genoemd. Blanken maken geen gebruik van deze service, maar dat hoorde ik pas later… Hoewel er verder over het centrum niet zoveel te vertellen is, wil ik toch beschrijven wat ik in een parkje zag. Een ‘markt’ was gaande. Helaas, veel verscheidenheid in goederen was er niet. De meeste stalletjes verkochten fruit. Keurig opgestapelde appels, tomaten en banenen. Verder hadden verschillende mensen een tent opgezet waarin de mannen hun haren konden laten knippen. En al kijkend naar een aantal playbackende zangers lieten vrouwen hun haren vlechten. Dat is toch anders dan Nederland. Met mijn rode, korte haren zou ik bijna jaloers worden op deze vrouwen met hun prachtig gevlochten lange, zwarte haren.
Zondagmiddag hebben de mensen van de bed & breakfast mij meegenomen naar de Valley of a 1000 hills. Een keer raden wat daar te zien was… juist: heuvels. Dit is het land van de Zulu’s. Bij Mount Moriah hab ik al het een en ander over de Zulu-cultuur geleerd, maar zondag heb ik traditionele Zulu hutten, kleding en dans gezien. Hoewel dit speciaal voor de toeristen wordt gedaan, is het interessant om te leren over het leven van de Zulu’s. Hun ideen en gewoonten zijn zo anders dan wij in Nederland gewend zijn. Neem bijvoorbeeld de relatie tussen man en vrouw. Vrouwen mogen ‘slechts’ met een man trouwen, terwijl mannen met meerdere vrouwen mogen
trouwen als ze zich dat kunnen veroorloven. Een man moet namelijk lobola (bruidschat) betalen aan de familie van de vrouw. Wanneer de man overlijdt, kan de vrouw niet opnieuw trouwen. Een broer van de man heeft dan de verantwoordelijkheid om voor de vrouw te zorgen. En hij mag met haar slapen. En zie daar: een van de uitdagingen wanneer je na moet denken over HIV/AIDS preventie…
CCP runt een HIV/AIDS preventie programma op middelbare scholen. Helaas is het komende week vakantie. De timing om hier te zijn is dus niet perfect… Maar ik zal de komende week doen wat wel mogelijk is. Spreken met de mensen die wel beschikbaar zijn en die activiteiten bekijken die wel gaande zijn. Waarschijnlijk reis ik vrijdag terug naar Johannesburg.
-
29 September 2008 - 08:12
Mirjam:
he Teun, wat leuk zeg om je verhalen te lezen:D Jeetje wilde dieren, dat is wel echt bijzonder idd!! En dat is voor ons toch echt heel vreemd zoals die man-vrouw cultuur daar is. Nou succes verder, ben benieuwd naar wat je nu weer allemaal gaat meemaken :D
Groetjes -
29 September 2008 - 09:45
Jorieke:
Hey Teun,
Klinkt echt als een super ervaring daar in Zuid Afrika. Leuk zeg!
Liefs, Jorieke -
29 September 2008 - 10:48
Michelle:
Hoi Teuntje,
heb ff vraagje: als ik je een kaartje wil sturen, naar welk adres moet dat dan?
groetjes, Michelle -
29 September 2008 - 10:55
Will:
Lieve Teun,
Geweldige verhalen, elke dag is weer een belevenis op zich! Ook al blijft het soms struggelen, elke ervaring maakt je weer rijker! Ik ga je snel wel ff een mailtje sturen met een update. Mis je!!
liefs, xx Will -
29 September 2008 - 11:55
Nicolien:
aaaaaaaaaaaaaah; fijn weer wat van je te horen!!! En wat heb je alweer een hoop meegemaakt. Lijkt me wel lastig die tegenstrijdigheden; aan de ene kant mooi natuur met geweldige dieren en aan de andere kant zieke mensen... En dan tussendoor ook nog een s onderzoek doen; wow..!
Heel veel succes en plezier!! hoop dat het allemaal wil lukken met je onderzoek; weet dat het niet perfect hoeft, he;)!
Kijk uit naar je volgende bericht...ennuhm FOTO's;) Heb je er al weer wat?
grt nic -
30 September 2008 - 11:14
Maa*ke:
Hoi Teun!
Wer in moai ferhaal hielendal út Afrika. Wat in wrâld dêr, wol spesjaal... It is wol hiel yntressant om te lêzen wat ast der allegearre belibbest. Dan is it net sa fanselssprekkend dat it hjir yn NL lekker warm is by it kacheltsje as de rein op it rút tikket (want sa is it waar hjirre hjoed ;)...) Mar goed, ik hâld de ferhalen by, súkses dêr!!
Tút, Maaike -
30 September 2008 - 16:32
Ramona:
Heey Teuntje, eindelijk ben ik ook op je site belandt; klinkt goed en positief! Ben nu in het Otherwise bestuur en wil me om het vergoten van hun netwerk bemoeien. Wat ze eigenlijk willen doen is het kleine NGOs makkelijker maken om aan kennis&experts te komen, research mediation dus. Als je zulke groepen tegenkomt hoor ik graag een adres en of het interessant is voor studenten of anderen!
Ben benieuwd naar andere verhalen en observaties, leuk dat je het bijhoudt!!!!
Liefs,Ramona -
01 Oktober 2008 - 10:15
Geartsje:
Heey Teun!
wauw! wat een verhaal weer! Moeilijk om je voor te stellen hoe die wereld daar is! echt anders dan hier!! Voel je je wel wat veilig daar? Dat verhaal van die trein klinkt best eng! Succes deze week met de gesprekken met mensen!! Hopen dat het ondanks de vakantie toch lukt!
Liefs Geartsje -
01 Oktober 2008 - 10:18
Geartsje:
Woow, en ik zie nu ineens ook je foto's!! Wat een schattig jongetje! xx -
01 Oktober 2008 - 17:35
Tineke:
Hey Teun!
Je hebt zoals ik hoor al veel indrukken gekregen van Zuid-Afrika!. Lijkt mij erg confronterend in vergelijking met hoe goed wij het in onze westerse cultuur hebben...Leuk dat je wilde dieren van dichtbij in de natuur hebt gezien! Ik zie de foto's wel tijdens jouw verjaardag.
Succes verder!
Liefs je nicht -
09 Oktober 2008 - 08:37
Marieke:
Hey!
Wat leuk om weer van je te lezen. Tjonge, wat maakt je daar een hoop mee zeg. We vroegen ons van de week af hoeveel van de Afrikaans je zou hebben overgenomen als je terugbent.. maar dat konden we ons toch echt nog niet voorstellen ;-)
Fijn, die verhalen over de trein en de taxi. Je bent ook wel een moedige en nuchtere Friese dame hoor.
Heel veel suc6 nog en hopelijk geniet je er nog van.
Liefs Marieke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
