Hoogte- en dieptepunten
Door: Teuntje
Blijf op de hoogte en volg Teuntje
03 November 2008 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Sinds mijn vorige verslag van mijn belevenissen, heb ik veel meegemaakt. Het waren dagen met veel hoogtepunten, maar ook met dieptepunten. Ik heb gezien hoe zwaar het leven kan zijn en dat autorijden niet zo makkelijk is als het lijkt…
Twee weken geleden ben ik ‘s zaterdags van St Francis terug gereden naar het huis van Wendy, aan de andere kant van Johannesburg. Onderweg heb ik het Apartheidsmuseum bekeken. Het museum laat de geschiedenis van de Apartheid zien. Als je het museum binnenkomt, wordt je ‘gesorteerd’ naar huidskleur: blanken gebruiken een andere ingang dan zwarten. Bij het horen van het woord ‘Apartheid’ denken velen meteen aan Nelson Mandela. Hij is slechts een van de vele mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in dit tijdperk.
Toen ik terug kwam, was het zwembad bij Wendy en Winston in de tuin gevuld met water. Als fanatiek zwemster kan ik dat natuurlijk niet onbenut laten :). Met de warme dagen is het fijn om even het water in te kunnen. Ook al is het water nu nog gruwelijk koud…
Na een maandag op kantoor, ben ik dinsdag richting Lesotho gegaan. Lesotho ligt vier a vijf uur rijden van Johannesburg. Ik was alleen en kreeg de auto van Dorcas mee. Het landschap is heuvelig, de wegen rustig en de toegestane snelheid op bepaalde stukken 120 km/uur. Wat doe je dan als er net over de heuvel plots twee koeien midden op de weg staan? Precies, gigantisch remmen en proberen ze te ontwijken. Ik heb het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht, heb veel geluk gehad en ben heel erg geschrokken. De auto had minder geluk en staat nog steeds bij de garage. Gelukkig vatte Wendy het luchtig op: “Dit is een van de verhalen die je je kleinkinderen zult vertellen” en “weinig mensen kunnen zeggen dat ze in Zuid Afrika een koe hebben aangereden…”
Na een verder veilige reis ben ik toch nog in Lesotho aangekomen. Lesotho is land ter grootte van Belgie dat middenin Zuid Afrika ligt. Tweederde van het land bestaat uit bergen. De eerste week van mijn verblijf heb ik doorgebracht in Butha-Buthe. Dorcas ondersteunt daar een project. Ik logeerde bij een vrouw en haar dochter. Mijn ‘huisje’ was niet voorzien van water, electriciteit, douche en wc. Als ik water nodig had moest ik dat pompen. Als ik licht wilde waren er kaarsen en olielampen. Douchen gebeurde in een badje (zo een die je ook gebruikt om een baby in bad te doen, maar dan een grotere versie). En de wc was een hokje in de open lucht (het hartje in de deur ontbrak er nog aan). Ik heb een fijne week gehad: ik heb veel van het project geleerd, fijne mensen ontmoet, ‘papa’ en ‘samp’ gegeten en van het uitzicht op de bergen genoten.
Op mijn eerste dag, toen ik ‘s ochtends vroeg onderweg was naar de hoofdweg, kwam een vrouw met een mand mij tegemoet. Toen ze mij in het oog kreeg, kwam ze naar mij toe. Ze opende de mand en keek mij hoopvol aan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je om acht uur ‘s ochtends rouw vlees bij een wildvreemd en wit persoon onder de neus duwt. Ik denk dat de vrouw de verbazing van mijn gezicht heeft kunnen lezen. Maar, wie zou niet verbaasd zijn?
Hoewel Lesotho omringd is door Zuid Afrika, is het een wereld van verschil. Waar Zuid Afrika westers is, is Lesotho een echt Afrikaans land. In het centrum van de stad is het druk. Fruitkraampjes met allemaal hetzelfde assortiment staan zij aan zij aan de kant van de weg. De wegen zijn slecht en het land is stoffig. Verder nemen de mensen het niet zo nauw met de tijd. Ze zijn goed in niks doen en wachten tot er iets te beleven valt. Wanneer je een afspraak maakt voor acht uur, ben je nog steeds te vroeg als je om negen uur komt. Vermoeiend als je gewend bent overal op tijd te verschijnen…
Na mijn tijd in Butha-Buthe ben ik naar Maseru, de hoofdstad, gereisd. In Maseru heb ik Stanley weer ontmoet. Stanley is een nieuwe werknemer voor Dorcas Aid South Africa. Hij neemt het werk over van Jaap. Jaap is een (half om half) Nederlander die min of meer dezelfde opleiding heeft gedaan dan waar ik mee bezig ben. Vorige week heeft Stanley een rondleiding gekregen van Jaap langs de verschillende projecten. Ik had de kans om me drie dagen bij Stanley en Jaap te voegen en met hen de bergen in te gaan.
Eerst zijn we naar Semonkong gereisd. Dit gebied ligt op ongeveer twee uur rijden van de hoofdstad. Langs kronkelende wegen gaat het steeds verder de bergen in. Onderweg passeerden we talloze kleine dorpjes. Elk dorpje bestaat uit een aantal ‘rondavels’ (zoals het woord al zegt: de huizen zijn rond), die soms ver uit elkaar liggen. Verder zwerven overal herders met hun kuddes schapen, geiten of koeien rond. Wie (net als ik) dacht dat herders als in het kerstverhaal niet meer bestaan, heeft het mis. Dag in dag uit lopen jongens en mannen hier met de dieren door de bergen. Op de enige weg, kwamen we vrijwel geen auto’s tegen. De omgeving is ongeschikt voor de auto. In plaats daarvan gebruiken mensen ezels en paarden om goederen en zichzelf te vervoeren.
Ik had verwacht dat Semonkong een plaats zou zijn. Het voelde echter alsof we in de middle of nowhere stopten. Het project van Dorcas helpt mensen in een groot gebied. In Semonkong hebben we verschillende huizen en akkers bezocht. Het is mooi om te zien hoe de mensen hier wonen. De huizen zijn sober en de westerse beschaving lijkt nog niet te zijn doorgedrongen. Het leven is zwaar en de mensen moeten hard werken om te (over) leven.
Lesobeng is een gebied dat dichtbij Semonkong ligt. Met het vliegtuig liggen de plaatsen tien minuten van elkaar verwijderd. Met de auto echter acht uur. Vanaf de hoofdstad is het zes uur rijden om dit gebied te bereiken. Als ik al dacht dat Semonkong onherbergzaam was, had ik het wel mis. Lesobeng ligt hoog in de bergen. De toeristen halen het niet in hun hoofd om dit gebied te verkennen. Stromend water en electriciteit ontbreken. Net als eten. We hadden een auto vol met eten meegenomen. Ik was verbaasd dat we dat allemaal mee moesten nemen de bergen in. Eenmaal aangekomen in Lesobeng is het kwartje snel gevallen. Er is helemaal niets te koop. Mensen leven van de gewassen die ze verbouwen. Aangezien de regen op zich laat wachten, hebben de meeste mensen geen groenten te eten. En het duurt nog enkele maanden voordat er geoogst kan worden…
Het project in Lesobeng runt onder andere een school. Ik vind het leuk om contact te hebben met de kinderen. De taalbarriere is daar echter zo hoog als het ijzeren gordijn. De kinderen spreken nog geen half woord engels. Maar ja, dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt hoeveel Engels sprekende mensen naar hun dorp komen. Voor mij een mooie mogelijkheid om even juf te spelen. De kinderen waren druk buiten aan het spelen. Enkele van hen waren een spelletje met steentjes aan het doen. Hoewel ik het spel begreep, bakte ik er niks van. Alle kinderen kwamen vol belangstelling kijken hoe die vreemde witte persoon hun spel probeerde te spelen. Mijn mislukte pogingen zorgden voor grote hilariteit. De meester van de kinderen van grade vijf was (om, voor mij, onverklaarbare redenen) niet beschikbaar om les te geven. De kinderen speelden de hele ochtend buiten. Samen met de kinderen heb ik toen een uur Engelse en Sesotho les gedaan. Aan het einde van les was het bord gevuld met tekeningetjes, Engelse woorden en Sesotho vertalingen. De meiden van de klas begonnen spontaan te zingen toen ik weg wilde gaan. Dat is toch wel een bijzondere manier om bedankt te zeggen.
Rijdend door de bergen en langs de dorpen stel ik me voor hoe het zou zijn als ik hier geboren zou zijn en hier zou wonen. Volgens Jaap is dat duidelijk: zwanger, drie kinderen en een man die in de mijnen werkt (fijn hoor, om met zo’n nuchtere Hollander op stap te zijn ;) ). Ik heb veel geleerd en gezien in drie dagen. En ik heb met volle teugen genoten. Hoewel het leven erg zwaar is, is het rustig. De mensen hebben geen deadlines, geen e-mails, geen laatste mode, geen tv etc. Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gehad om dit leven voor drie dagen mee te maken en mooie mensen te ontmoeten. Om te zien en te leren hoe anders het leven kan zijn.
Terug in Zuid Afrika hebben we in een luxe cottage geslapen. Wel een groot verschil met de nachten ervoor. Toch kan ik ook hier met volle teugen van genieten: lekker dineren en ontbijten, een heerlijk bed, een warme douche en een mooie tuin :). Nadat we zaterdag bij Jaap en zijn vrouw en kinderen ‘op de koffie’ zijn geweest, zijn Stanley en ik terug gereden naar Johannesburg. Ondanks het voorval van een week eerder, heb ik het grootste deel van de rit gereden. En… we zijn veilig aangekomen.
De komende anderhalve week zal ik hard aan de slag moeten op het kantoor om mijn verslag in elkaar te zetten en mijn data te analyseren. Eind volgende week ga ik voor een week naar Zimbabwe. Ook daar heeft Dorcas een project. Ik zal die week vooral meelopen en het project leren kennen. In de laatste week van november geeft Dorcas een training over HIV/AIDS preventie aan haar partner organisaties. De presentatie van mijn onderzoek is een onderdeel van de training. In die week komen ook heit en mem naar Zuid Afrika. Met hen zal ik twee weken vakantie houden voor we met z’n drieen terug gaan naar Nederland. De tijd vliegt, vlieg je mee?
Twee weken geleden ben ik ‘s zaterdags van St Francis terug gereden naar het huis van Wendy, aan de andere kant van Johannesburg. Onderweg heb ik het Apartheidsmuseum bekeken. Het museum laat de geschiedenis van de Apartheid zien. Als je het museum binnenkomt, wordt je ‘gesorteerd’ naar huidskleur: blanken gebruiken een andere ingang dan zwarten. Bij het horen van het woord ‘Apartheid’ denken velen meteen aan Nelson Mandela. Hij is slechts een van de vele mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in dit tijdperk.
Toen ik terug kwam, was het zwembad bij Wendy en Winston in de tuin gevuld met water. Als fanatiek zwemster kan ik dat natuurlijk niet onbenut laten :). Met de warme dagen is het fijn om even het water in te kunnen. Ook al is het water nu nog gruwelijk koud…
Na een maandag op kantoor, ben ik dinsdag richting Lesotho gegaan. Lesotho ligt vier a vijf uur rijden van Johannesburg. Ik was alleen en kreeg de auto van Dorcas mee. Het landschap is heuvelig, de wegen rustig en de toegestane snelheid op bepaalde stukken 120 km/uur. Wat doe je dan als er net over de heuvel plots twee koeien midden op de weg staan? Precies, gigantisch remmen en proberen ze te ontwijken. Ik heb het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht, heb veel geluk gehad en ben heel erg geschrokken. De auto had minder geluk en staat nog steeds bij de garage. Gelukkig vatte Wendy het luchtig op: “Dit is een van de verhalen die je je kleinkinderen zult vertellen” en “weinig mensen kunnen zeggen dat ze in Zuid Afrika een koe hebben aangereden…”
Na een verder veilige reis ben ik toch nog in Lesotho aangekomen. Lesotho is land ter grootte van Belgie dat middenin Zuid Afrika ligt. Tweederde van het land bestaat uit bergen. De eerste week van mijn verblijf heb ik doorgebracht in Butha-Buthe. Dorcas ondersteunt daar een project. Ik logeerde bij een vrouw en haar dochter. Mijn ‘huisje’ was niet voorzien van water, electriciteit, douche en wc. Als ik water nodig had moest ik dat pompen. Als ik licht wilde waren er kaarsen en olielampen. Douchen gebeurde in een badje (zo een die je ook gebruikt om een baby in bad te doen, maar dan een grotere versie). En de wc was een hokje in de open lucht (het hartje in de deur ontbrak er nog aan). Ik heb een fijne week gehad: ik heb veel van het project geleerd, fijne mensen ontmoet, ‘papa’ en ‘samp’ gegeten en van het uitzicht op de bergen genoten.
Op mijn eerste dag, toen ik ‘s ochtends vroeg onderweg was naar de hoofdweg, kwam een vrouw met een mand mij tegemoet. Toen ze mij in het oog kreeg, kwam ze naar mij toe. Ze opende de mand en keek mij hoopvol aan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je om acht uur ‘s ochtends rouw vlees bij een wildvreemd en wit persoon onder de neus duwt. Ik denk dat de vrouw de verbazing van mijn gezicht heeft kunnen lezen. Maar, wie zou niet verbaasd zijn?
Hoewel Lesotho omringd is door Zuid Afrika, is het een wereld van verschil. Waar Zuid Afrika westers is, is Lesotho een echt Afrikaans land. In het centrum van de stad is het druk. Fruitkraampjes met allemaal hetzelfde assortiment staan zij aan zij aan de kant van de weg. De wegen zijn slecht en het land is stoffig. Verder nemen de mensen het niet zo nauw met de tijd. Ze zijn goed in niks doen en wachten tot er iets te beleven valt. Wanneer je een afspraak maakt voor acht uur, ben je nog steeds te vroeg als je om negen uur komt. Vermoeiend als je gewend bent overal op tijd te verschijnen…
Na mijn tijd in Butha-Buthe ben ik naar Maseru, de hoofdstad, gereisd. In Maseru heb ik Stanley weer ontmoet. Stanley is een nieuwe werknemer voor Dorcas Aid South Africa. Hij neemt het werk over van Jaap. Jaap is een (half om half) Nederlander die min of meer dezelfde opleiding heeft gedaan dan waar ik mee bezig ben. Vorige week heeft Stanley een rondleiding gekregen van Jaap langs de verschillende projecten. Ik had de kans om me drie dagen bij Stanley en Jaap te voegen en met hen de bergen in te gaan.
Eerst zijn we naar Semonkong gereisd. Dit gebied ligt op ongeveer twee uur rijden van de hoofdstad. Langs kronkelende wegen gaat het steeds verder de bergen in. Onderweg passeerden we talloze kleine dorpjes. Elk dorpje bestaat uit een aantal ‘rondavels’ (zoals het woord al zegt: de huizen zijn rond), die soms ver uit elkaar liggen. Verder zwerven overal herders met hun kuddes schapen, geiten of koeien rond. Wie (net als ik) dacht dat herders als in het kerstverhaal niet meer bestaan, heeft het mis. Dag in dag uit lopen jongens en mannen hier met de dieren door de bergen. Op de enige weg, kwamen we vrijwel geen auto’s tegen. De omgeving is ongeschikt voor de auto. In plaats daarvan gebruiken mensen ezels en paarden om goederen en zichzelf te vervoeren.
Ik had verwacht dat Semonkong een plaats zou zijn. Het voelde echter alsof we in de middle of nowhere stopten. Het project van Dorcas helpt mensen in een groot gebied. In Semonkong hebben we verschillende huizen en akkers bezocht. Het is mooi om te zien hoe de mensen hier wonen. De huizen zijn sober en de westerse beschaving lijkt nog niet te zijn doorgedrongen. Het leven is zwaar en de mensen moeten hard werken om te (over) leven.
Lesobeng is een gebied dat dichtbij Semonkong ligt. Met het vliegtuig liggen de plaatsen tien minuten van elkaar verwijderd. Met de auto echter acht uur. Vanaf de hoofdstad is het zes uur rijden om dit gebied te bereiken. Als ik al dacht dat Semonkong onherbergzaam was, had ik het wel mis. Lesobeng ligt hoog in de bergen. De toeristen halen het niet in hun hoofd om dit gebied te verkennen. Stromend water en electriciteit ontbreken. Net als eten. We hadden een auto vol met eten meegenomen. Ik was verbaasd dat we dat allemaal mee moesten nemen de bergen in. Eenmaal aangekomen in Lesobeng is het kwartje snel gevallen. Er is helemaal niets te koop. Mensen leven van de gewassen die ze verbouwen. Aangezien de regen op zich laat wachten, hebben de meeste mensen geen groenten te eten. En het duurt nog enkele maanden voordat er geoogst kan worden…
Het project in Lesobeng runt onder andere een school. Ik vind het leuk om contact te hebben met de kinderen. De taalbarriere is daar echter zo hoog als het ijzeren gordijn. De kinderen spreken nog geen half woord engels. Maar ja, dat is niet zo verwonderlijk als je bedenkt hoeveel Engels sprekende mensen naar hun dorp komen. Voor mij een mooie mogelijkheid om even juf te spelen. De kinderen waren druk buiten aan het spelen. Enkele van hen waren een spelletje met steentjes aan het doen. Hoewel ik het spel begreep, bakte ik er niks van. Alle kinderen kwamen vol belangstelling kijken hoe die vreemde witte persoon hun spel probeerde te spelen. Mijn mislukte pogingen zorgden voor grote hilariteit. De meester van de kinderen van grade vijf was (om, voor mij, onverklaarbare redenen) niet beschikbaar om les te geven. De kinderen speelden de hele ochtend buiten. Samen met de kinderen heb ik toen een uur Engelse en Sesotho les gedaan. Aan het einde van les was het bord gevuld met tekeningetjes, Engelse woorden en Sesotho vertalingen. De meiden van de klas begonnen spontaan te zingen toen ik weg wilde gaan. Dat is toch wel een bijzondere manier om bedankt te zeggen.
Rijdend door de bergen en langs de dorpen stel ik me voor hoe het zou zijn als ik hier geboren zou zijn en hier zou wonen. Volgens Jaap is dat duidelijk: zwanger, drie kinderen en een man die in de mijnen werkt (fijn hoor, om met zo’n nuchtere Hollander op stap te zijn ;) ). Ik heb veel geleerd en gezien in drie dagen. En ik heb met volle teugen genoten. Hoewel het leven erg zwaar is, is het rustig. De mensen hebben geen deadlines, geen e-mails, geen laatste mode, geen tv etc. Ik ben dankbaar dat ik de kans heb gehad om dit leven voor drie dagen mee te maken en mooie mensen te ontmoeten. Om te zien en te leren hoe anders het leven kan zijn.
Terug in Zuid Afrika hebben we in een luxe cottage geslapen. Wel een groot verschil met de nachten ervoor. Toch kan ik ook hier met volle teugen van genieten: lekker dineren en ontbijten, een heerlijk bed, een warme douche en een mooie tuin :). Nadat we zaterdag bij Jaap en zijn vrouw en kinderen ‘op de koffie’ zijn geweest, zijn Stanley en ik terug gereden naar Johannesburg. Ondanks het voorval van een week eerder, heb ik het grootste deel van de rit gereden. En… we zijn veilig aangekomen.
De komende anderhalve week zal ik hard aan de slag moeten op het kantoor om mijn verslag in elkaar te zetten en mijn data te analyseren. Eind volgende week ga ik voor een week naar Zimbabwe. Ook daar heeft Dorcas een project. Ik zal die week vooral meelopen en het project leren kennen. In de laatste week van november geeft Dorcas een training over HIV/AIDS preventie aan haar partner organisaties. De presentatie van mijn onderzoek is een onderdeel van de training. In die week komen ook heit en mem naar Zuid Afrika. Met hen zal ik twee weken vakantie houden voor we met z’n drieen terug gaan naar Nederland. De tijd vliegt, vlieg je mee?
-
03 November 2008 - 08:11
Maaike*:
Hoi Teun!
Wat in moai ferhaal! Wat in belevenissen! Ik bin hiel bot ûnder de yndruk. Hooplik giet it allegearre goed, en steanne der net faker kij op de dyk... Dat ferwachtsje je fansels net. In hiele protte sukses mei alle dingen en mei it meitsjen fan it ferslach. Hooplik hast ek in moaie tiid mei dyn heit en mem. Ek wol leuk ast aanst wer werom komst, mis dy wol yn it studearende Wageningen.
Leafs, Maaike* -
03 November 2008 - 09:07
Sjouke:
Hey Teun!
Indrukwekkend verhaal weer. Je neemt straks echt een wereld aan ervaring mee naar huis. En trouwens ook mooie foto's :-) Mooi emoties op de gezichten van de personen en ook indrukwekkende landschapsfoto's.
Wat leuk dat je ouders de laatste weken langskomen! Dat zal voor hen ook een bijzondere ervaring zijn :-)
Hey veel succes in de komende tijd!
Liefs,
Sjouke -
03 November 2008 - 10:24
Hey Teuntje:
Wat een gebeurtenissen daar. Wel voorzichtig rijden he!
Zoenen, Jorieke -
03 November 2008 - 12:04
Geartsje:
Heey Teun!!
Zoo wat een verhaal weer! Je bent echt veel aan het reizen en veel aan het zien zeg!
Dat verhaal van de auto was wel ff schrikken zeker, maarja, gelukkig dat ze er zo nuchter over doen! Ik had trouwens niet verwacht dat het landschap zo mooi zou zijn (ik vind de fotos echt prachtig!) Ik had meer zo'n mega woestijn verwacht ofzo denk ik;)
Maar je komt dus ook alweer bijna terug naar Nederland..!! (Gelukkig ben je hier geboren en ben je niet zwanger, heb je geen 3 kinderen en geen man die in de mijnen werkt:P)
Liefs Geartsje! -
03 November 2008 - 14:26
Jan:
Ha sus,
Die oanrieding falt my wol wat tsjin jer...Rustig riede komme minder ongelokken fan...
Mar goed, protte sukses mei ut ferslag en al fest in soad plesier mei heit en mem der!
Groetnis,
Jan -
03 November 2008 - 15:37
Hieke:
Hey Teun!
ik fien it oltied indrukwekkend om dyn ferhalen te lersen.! en dyn foto's te besjen ek. folle succes!!
xx Hieke -
03 November 2008 - 18:39
Marieke:
Hoi Teuntje,
och, och.. ik zie het al helemaal voor me jij met die koeien. Pff gelukkig heb je het er goed vanaf gebracht.
Heel veel suc6 met al je data en je verslag. Je gaat er ongetwijfeld iets moois van maken, hopelijk lukt t om n beetje rustig te blijven en te genieten van deze ervaringen.
Liefs,
Marieke -
03 November 2008 - 21:32
Nicolien:
wauw mooie foto's! Wat een landschap! Wat een mooie mensen!
En wat een verhaal weer!! Echt leuk trouwens dat je ouders ook nog 2weken komen:)! Ja..de tijd gaat zeker snel. Maar daar zit ook een goede kant aan (voor ons), want voor je het weet zien we je dan weer:D!!!
xnic -
03 November 2008 - 22:13
Margreet:
Ik vlieg mee met de tijd en om jouw verhalen te lezen natuurlijk! Wat een ervaringen zul je en heb je al opgedaan! Ik zie het al helemaal voor me, jij een koe aanrijden..oeps ;) Een spannend verhaal voor later, maar op dat moment niet echt leuk natuurlijk!
Zin heb ik in eind december jou weer eens in 'real-live' te zien!!
Heeel veel plezier met je ouders!! ( je heit en mem) weet je nog dat we dat altijd zeiden ;)
Dikke tut, Margreet (K)
-
04 November 2008 - 08:07
Germ Anne:
Hoe hebben de koeien het er eigenlijk vanaf gebracht? :-) -
19 November 2008 - 06:58
Sara & Nina:
He Teuntje! Wat fijn dat je het nog steeds zo goed hebt in dit land! Bij ons gaat ook alles goed. Heb je nog contact gehad met Adri Vermeer? Laat ons maar weten. En je gaat uiteindelijk toch naar Zimbabwe, pas je wel op? Ons oz is bijna afgerond. In december gaan we naar Ponta d'Ouro om daar met dolfijnen te zwemmen, zin in!!
Geniet nog even van dit mooie land! Veel liefs vanuit Boksburg!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
