Wau: wauw?!
Door: Teuntje
Blijf op de hoogte en volg Teuntje
18 April 2014 | Tanzania, Moshi
Waar zal ik beginnen? Bij de kinderen die op hun blote voeten door de waterplassen rennen, de berg mango’s die in deze tijd van geoogst wordt, de onzekere en erbarmelijke omstandigheden waaronder de ontheemden momenteel leven, de (bijna afwezige) infrastructuur, de dagelijkse wandeling, of de rijst met bonen? Ik wil jou graag deelgenoot maken van het leven, werken en zijn in Zuid Soedan, maar dat is zo anders dan het Nederlandse dat ik nauwelijks weet waar ik moet beginnen. Maar nu dan toch eindelijk, na ruim 1,5 maand, een eerste poging.
Mijn nieuwe woonplaats is Wau, de tweede grootste stad van Zuid Soedan. ‘Wauw’, denk je misschien. Maar vergis je niet. Er ligt zo’n vier kilometer geasfalteerde hoofdweg, die begint als je de stad in komt en eindigt als je die verlaat. Verder moeten we het met stenige wegen met hobbels en kuilen doen. In ongeveer 2 uur leggen we de 75 kilometer naar de volgende stad af. Het aantal gebouwen met meerdere verdiepingen is bijna op de vingers van één hand te tellen, en de meerderheid van de huizen in de stad bestaat net als op het platteland uit lemen hutten met kunstig bedekte rieten daken. In de stad geen grote supermarkt voor de snelle, grote boodschappen, maar kleine winkeltjes, soms niet groter dan een telefooncel. Westerse, luxe producten zijn bijna niet te vinden en onbetaalbaar. Rijst, bonen, mango’s, grote bakken blue band, suiker, olie en lokaal gemaakte pindakaas zijn er des te meer. De groenten worden verzopen in een saus van pindakaas, en er wordt suiker met thee gedronken in plaats van andersom. Als je internet hebt, moet je maar eens op YouTube (www.youtube.com) zoeken naar een filmpje over Wau South Sudan (o.a. ‘driving through Wau city’), om een indruk te krijgen van de ‘stad’.
Maar ik heb niets te klagen. Ik heb elke dag te eten, en heb zelfs keus. Op het moment is een miljoen Zuid Soedanezen het geweld dat half december uitbrak ontvlucht. De situatie in Wau is rustig en de gruwelijkheden die een paar honderd kilometer verderop zich afspelen zijn zelfs hier moeilijk voor te stellen. Een poosje geleden bezocht ik een kamp voor ontheemden. Hutten van takken en plastic, sommigen met niets meer dan een slaapmat en muskietennet. Sommige gezinnen hebben geen kookgerei, en lenen de pannen van de buren. Andere koken soep van mangopitten, omdat er niets anders te eten is. Het deed me denken aan verhalen over bloembollen eten tijdens de tweede wereldoorlog. Er zijn plekken in de buurt waar de ontheemden zich in de kampen zo onveilig voelen en bang zijn voor aanvallen, dat ze de nacht in de bush doorbrengen.
Toen ik ’s avonds in mijn tentje lag, na een maaltijd van macaroni met (natuurlijk) bonen die we op een houtskoolvuurtje gekookt hadden, spookte de dag nog door mijn hoofd. Ik kies ervoor om in dit tentje te liggen, en weet dat ik de kans heb om terug te gaan naar een veilig gebied, dat ik een paspoort heb dat deuren opent die voor de mensen hier gesloten blijven en dat ik morgen geen mangopittensoep hoef te eten.
Ik woon op de compound van Dorcas, waar ik een eigen kamer heb. Er is water en elektriciteit, een grote luxe. Eens in de paar dagen wordt het grote waterreservoir gevuld door een vrachtwagen, en zonnepanelen en een generator leveren energie. Ooit is er een functionerend elektriciteitsnetwerk geweest in de stad, maar dat is in verval geraakt. Net zoals de spoorlijn met verroeste en ontspoorde wagons herinnert aan betere tijden, toen de stad nog met Khartoem verbonden was. De compound bestaat verder uit kantoren, gastenkamers, trainingslokalen voor de praktische trainingen zoals Engels, naaien en computeren, onze keuken en woonkamer die ik ’s avonds met twee en overdag met veel collega’s deel. Verder is er een demonstratietuin, waar binnenkort boeren uit de omgeving weer nieuwe landbouwtechnieken kunnen leren. Ik deel mijn kantoor met Thomas, een lokale collega die veel weet van het reilen en zeilen hier. Zijn levensverhaal vertoont sterke gelijkenis het boek ‘Wat is de wat’ van Dave Eggers (zeker een aanrader als je van lezen houdt).
De regentijd staat voor de deur, en de eerste heftige buien hebben we al achter de rug. Vorige week overviel de regen ons tijdens een wandeling. Het was alsof we onder de douche door naar huis liepen. De regentijd zal maanden gaan duren, en op veel plekken voor overstromingen zorgen. De kinderen dansen nu nog in de regen, maar de lol gaat er denk ik op termijn wel vanaf. Hele gebieden worden van de buitenwereld afgesneden. Medicijnen worden niet meer geleverd aan de klinieken. Maar het levert mensen ook een bron van inkomsten, door bijvoorbeeld te vissen. Dorcas begint in een van die gebieden te werken aan het verbeteren van de voedselzekerheid. Op dit moment een race tegen de klok en logistieke operatie om onszelf georganiseerd te hebben voordat het gebied door het water is afgesloten. Ik zou bijna zeggen dat ik me hier als Hollander als een vis in het water voel, maar daarvoor regent het toch net wat te hard…
Mijn nieuwe woonplaats is Wau, de tweede grootste stad van Zuid Soedan. ‘Wauw’, denk je misschien. Maar vergis je niet. Er ligt zo’n vier kilometer geasfalteerde hoofdweg, die begint als je de stad in komt en eindigt als je die verlaat. Verder moeten we het met stenige wegen met hobbels en kuilen doen. In ongeveer 2 uur leggen we de 75 kilometer naar de volgende stad af. Het aantal gebouwen met meerdere verdiepingen is bijna op de vingers van één hand te tellen, en de meerderheid van de huizen in de stad bestaat net als op het platteland uit lemen hutten met kunstig bedekte rieten daken. In de stad geen grote supermarkt voor de snelle, grote boodschappen, maar kleine winkeltjes, soms niet groter dan een telefooncel. Westerse, luxe producten zijn bijna niet te vinden en onbetaalbaar. Rijst, bonen, mango’s, grote bakken blue band, suiker, olie en lokaal gemaakte pindakaas zijn er des te meer. De groenten worden verzopen in een saus van pindakaas, en er wordt suiker met thee gedronken in plaats van andersom. Als je internet hebt, moet je maar eens op YouTube (www.youtube.com) zoeken naar een filmpje over Wau South Sudan (o.a. ‘driving through Wau city’), om een indruk te krijgen van de ‘stad’.
Maar ik heb niets te klagen. Ik heb elke dag te eten, en heb zelfs keus. Op het moment is een miljoen Zuid Soedanezen het geweld dat half december uitbrak ontvlucht. De situatie in Wau is rustig en de gruwelijkheden die een paar honderd kilometer verderop zich afspelen zijn zelfs hier moeilijk voor te stellen. Een poosje geleden bezocht ik een kamp voor ontheemden. Hutten van takken en plastic, sommigen met niets meer dan een slaapmat en muskietennet. Sommige gezinnen hebben geen kookgerei, en lenen de pannen van de buren. Andere koken soep van mangopitten, omdat er niets anders te eten is. Het deed me denken aan verhalen over bloembollen eten tijdens de tweede wereldoorlog. Er zijn plekken in de buurt waar de ontheemden zich in de kampen zo onveilig voelen en bang zijn voor aanvallen, dat ze de nacht in de bush doorbrengen.
Toen ik ’s avonds in mijn tentje lag, na een maaltijd van macaroni met (natuurlijk) bonen die we op een houtskoolvuurtje gekookt hadden, spookte de dag nog door mijn hoofd. Ik kies ervoor om in dit tentje te liggen, en weet dat ik de kans heb om terug te gaan naar een veilig gebied, dat ik een paspoort heb dat deuren opent die voor de mensen hier gesloten blijven en dat ik morgen geen mangopittensoep hoef te eten.
Ik woon op de compound van Dorcas, waar ik een eigen kamer heb. Er is water en elektriciteit, een grote luxe. Eens in de paar dagen wordt het grote waterreservoir gevuld door een vrachtwagen, en zonnepanelen en een generator leveren energie. Ooit is er een functionerend elektriciteitsnetwerk geweest in de stad, maar dat is in verval geraakt. Net zoals de spoorlijn met verroeste en ontspoorde wagons herinnert aan betere tijden, toen de stad nog met Khartoem verbonden was. De compound bestaat verder uit kantoren, gastenkamers, trainingslokalen voor de praktische trainingen zoals Engels, naaien en computeren, onze keuken en woonkamer die ik ’s avonds met twee en overdag met veel collega’s deel. Verder is er een demonstratietuin, waar binnenkort boeren uit de omgeving weer nieuwe landbouwtechnieken kunnen leren. Ik deel mijn kantoor met Thomas, een lokale collega die veel weet van het reilen en zeilen hier. Zijn levensverhaal vertoont sterke gelijkenis het boek ‘Wat is de wat’ van Dave Eggers (zeker een aanrader als je van lezen houdt).
De regentijd staat voor de deur, en de eerste heftige buien hebben we al achter de rug. Vorige week overviel de regen ons tijdens een wandeling. Het was alsof we onder de douche door naar huis liepen. De regentijd zal maanden gaan duren, en op veel plekken voor overstromingen zorgen. De kinderen dansen nu nog in de regen, maar de lol gaat er denk ik op termijn wel vanaf. Hele gebieden worden van de buitenwereld afgesneden. Medicijnen worden niet meer geleverd aan de klinieken. Maar het levert mensen ook een bron van inkomsten, door bijvoorbeeld te vissen. Dorcas begint in een van die gebieden te werken aan het verbeteren van de voedselzekerheid. Op dit moment een race tegen de klok en logistieke operatie om onszelf georganiseerd te hebben voordat het gebied door het water is afgesloten. Ik zou bijna zeggen dat ik me hier als Hollander als een vis in het water voel, maar daarvoor regent het toch net wat te hard…
-
18 April 2014 - 11:23
Tineke:
Hoi nicht!
Hoe is het ermee?
Ik heb jouw reisverslag gelezen. De cultuur en natuur in Zuid Soedan is uiteraard niet te vergelijken met de Nederlandse. Maar ook daar redden zij zich met de producten die de natuur hun biedt, afhankelijk van het seizoen en de weersomstandigheden. Hopelijk zal dat met jullie hulp nog worden verbeterd.
Het lijkt me niet gemakkelijk om als westers persoon je draai daar te vinden, maar zoals ik nu lees en ook al van mem en heit heb vernomen, heb je die inmiddels wel aardig gevonden. Als je er een jaar moet verblijven, is dat ook wel belangrijk. En ook het eten went vast wel (ik zeg altijd: alles went).
Wanneer ga je eigenlijk weer 'op bezoek' in Nederland? Zal ook wel even wennen zijn als je ziet hoeveel luxe we hier gemiddeld kennen, in tegenstelling tot daar...
Heel veel succes gewenst daar met je werk en ook de vrije tijd die je gegund is!
Tot snel weer eens ;-)
P.S. ik weet niet of je het al van mem had gehoord, maar ik heb inmiddels een nieuwe baan bij een verzekeringskantoor (die hebben ze daar niet denk ik?). Wel eerst voor maar 16 uur in de week, maar het is een goed begin. Van daaruit kan ik weer verder zoeken of voor de overige uren nog een baan erbij zien te vinden...Qua inkomsten is dit ook wel een verbetering.... -
18 April 2014 - 12:07
Mirjam:
Hoi Teuntje,
Wat leuk om een bericht van jou te ontvangen via de waarbenjij. Ik lees jouw verhalen altijd met heel veel plezier, je schrijft prachtig. Je kunt ze te zijner tijd misschien bundelen in een boek, ik denk dat er veel mensen zijn die dit met veel plezier en bewondering zullen lezen. Ik heb er veel respect voor wat jij doet. Pas goed op jezelf en blijf natuurlijk schrijven. Hopelijk neemt de regen snel weer een beetje af.
Liefs Mirjam -
20 April 2014 - 14:36
Sjouke:
Inderdaad complimenten voor de schrijverskwaliteiten! Je weet jouw ervaringen en indrukken op een boeiende manier te verwoorden. Ondanks dat je al het een en ander hebt gezien op de wereld, zal elke reis een grote uitdaging voor je zijn en zullen de lokale omstandigheden je altijd weer raken. Je weet ons in ieder geval wel te raken met je verhalen. Heel veel succes met alles daar! Anna en Sjouke -
21 April 2014 - 03:45
Geert And Shirley:
Hi Teuntje,
Moeilijk voor ons om in te leven hoe de wereld is in South soudan. Maar je geeft er een "goed beeld" van denk ik.
Succes met je werk, and keep save!!
PS, kun je ons e-mail address tovoegen aan jou mailing-list? -
23 Juni 2014 - 17:37
Bert Maring:
Hoi Teuntje!
Je verhaar staat al een tijdje op foreestenhuis.nl
Heb je nog tijd voor een vervolg? Dank alvast!
Toi toi toi daar!
Groetjes,
Bert Mating
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
